Zaterdag 26 juli Udaipur

Vandaag gaan we alleen op stap in Udaipur. Als we ‘s morgens buiten komen lijkt het een regenachtig dagje te worden. Het regent niet hard maar wel gestaag. Dus regencapes aan en in een motorriksja. In Nederland zijn deze beter bekend als tuk-tuk maar dat is eigenlijk een Thaise benaming voor deze gemotoriseerde driewieler, waarin op de achterbank twee passagiers vervoerd kunnen worden. Gewone fietsriksja’s hebben na Delhi niet meer gezien. Naar het stadspaleis. Het complex bevat meerdere paleizen. Van de binnentuin loop je naar het andere paleis. Het paleis is tevens museum en geeft een overzicht van de geschiedenis van Rajasthan en koloniaal India. Het interessantste is de collectie miniatuur schilderijen. Niet zo buitengewoon als in Udaipur, maar toch! Wat me verbaasd is dat deze schilderijtjes zo goed bewaard zijn gebleven. Aan de randen zijn ze wel eens een beetje beschadigd maar hoewel de meesten toch 100 of 200 jaar oud zijn, zijn de kleuren niet verbleekt of anderszins beschadigd. Terwijl er hier geen enkele climat-control of gedempt licht aanwezig is. Ze hangen natuurlijk niet in de volle zon en wel achter glas, maar ik denk dat het wat zegt over de kwaliteit van de verf en de natuurlijke pigmenten die bij deze schildertechniek werden en worden gebruikt.
Het tweede bezoek van vandaag is aan de Vishnu-tempel. We moeten een aantal trappen op. De tempel is van buiten weer prachtig bewerkt. Van binnen stelt het qua inrichting en versiering niet zoveel voor. Er is een “hoofdaltaar” met een zwarte god, waarschijnlijk dus Vishnu. Vishnu wordt wel vaker donker of blauw afgebeeld, maar dat geldt ook voor andere goden zoals Shiva. In een zij-nis is een altaartje voor Ganesh, de God met de olifantskop. In een zijbeuk is een versiering opgesteld van groene takken waarin veel bananen zijn verwerkt. We mogen helaas niet fotograferen. Er is een dienst aan de gang met zang en gebed. Dit laatste is mijn interpretatie. Objectief gezien moet ik zeggen, dat een vrouw teksten voorlas uit een boek.
Op het tempelplein werden we aangesproken door een man. Die ons vertelde dat er vanavond een feest zal zijn met muziek. Onze interesse is gewekt Zeker dat we vanavond teruggaan. Nadat we hem hadden verteld dat we uit Nederland kwamen, vertelde hij dat hij binnenkort naar Amsterdan gaat om het rijksmuseum te bezoeken. Hij had ook een “Art-school” tegenover de tempel. Het bleek allemaal een praatje om ons het schildersatelier in te praten. Toen we eenmaal binnen waren, was hij verdwenen en nam een ander het over om ons schilderwerkjes te verkopen. Best mooi overigens, maar je kunt niet elke dag van alles kopen. Toen duidelijk was, dat we geen potentiele kopers waren, stonden we zo weer buiten.
Toen we gisteren Udaipur binnen reden, zagen we het al. Een groot reuzenrad. Dat betekent: Kermis in de stad. (En ja, er zijn ook enkele kleine reuzenraden.) De mela is een soort mix van kermis en braderie. Er zijn handbewogen draaimolens en schommels, zoals bij ons in de speeltuin maar je hoeft niet zelf te duwen. Willie waagt zich in het reuzenrad. Dit lijkt het meest op een bouwsel van Meccano, voor wie dat nog kent van vroeger. Aangedreven door een dieselmotor met een open aandrijfriem, dus zonder beschermkas of afzetting o.i.d. Er zijn veel kramen met speelgoed, ballonnenverkopers, verkopers van allerlei verschillende soorten fluiten en toeters. Natuurlijk ook veel eettentjes. Allerlei gefrituurde lekkernijen. Een ijsverkoper maakt waterijsjes van schaafijs. Met een blokschaaf, schaaft hij ijs van een groot blok. Perst dat in een vormje en overgiet het meet limonadesiroop van een smaak naar keuze. Stokje erin:klaar. Wij wagen ons aan een voorverpakte cornetto. Zoals ook in Nederlandse kermis wordt de mela druk bezocht door ouders met kinderen en opgeschoten jongens die de bink moeten uithangen.
Daarna terug naar de tempel. Muziek en zang terwijl ondertussen de versiering van vanmorgen wordt vervangen door een schommel die helemaal wordt versierd met bloemenslingers. Ge pilaren van de tempel zijn versierd met hele bananenbomen. Het hoofdaltaar wordt aan het gezicht onttrokken door een gordijn. Na ongeveer is de versiering van de schommelstoel gereed en gaat het gordijn voor het hoofdaltaar weer open. Dan worden door twee priesters 3 kleine beeldjes, kennelijk een man, vrouw en kind van het hoofdaltaar naar de schommelstoel gebracht. Als deze daar zijn geplaatst, barst een geweldige kakofonie los van klokken en bellen, handgeklap en gezang, dat horen en zien je vergaat. Het wordt nu echt druk in de tempel. Iedereen maakt foto’s van de schommelstoel. Ik besluit dus ook maar wat foto’s te maken met de compactcamera van Willie. Steeds meer mensen lopen langs de schommelstoel om de godjes eer te bewijzen. Als dat zo een dik kwartier heeft geduurd, besluiten we dat het tijd is om te gaan eten.
Omdat gisteren het restaurant van ons hotel niet zo goed is bevallen, gaan we eten in een rooftop restaurant tegenover de tempel. Voor hetzelfde geld hebben we nu een heerlijke maaltijd met aubergines, cashew-notensaus met nan (plat Indiaas brood) en rijst.