Old Delhi

Maandag 14 juli 2014
Het was vannacht behoorlijk laat geworden, dus vanmorgen hebben we uitgeslapen. We worden daarbij geholpen doordat onze kamer geen raam naar buiten heeft en er dus geen daglicht naar binnen komt.
Onze eerste activiteit wordt het regelen van vervoer naar onze volgende bestemming: Bikaner met eventueel een tussenstop in Jhunjhunun. Om een begin te maken besluiten we het vriendelijke mannetje van het toeristen bureau weer op te zoeken. We bestellen een taxi, die door het hotel gratis ter beschikking wordt gesteld. “Incredible India” zoals het staats-toeristenbureau heet, blijkt inderdaad bij iedereen bekend. De taxichauffeur rijdt er zonder verder te vragen naar toe. We worden ontvangen door dezelfde enthousiaste meneer die ons ’s nachts te woord stond. Na de nodige “small talk” over familie en kinderen enzo, weet hij ons ervan t overtuigen dat het toch echt geen goed idee is om met het openbaar vervoer door Radjastan te reizen. Er zijn weliswaar goede treinverbindingen tussen Delhi en de grote steden, maar de steden onderling zijn moeilijker bereikbaar. Bussen raadt hij ons ook af. Dit wordt onderstreept met wat overbekende internetplaatjes van oude bussen met passagiers tot op het dak. We kunnen beter een auto met chauffeur nemen. We zijn dan flexibel als we willen. We zijn niet afhankelijk van uitverkochte treintrajecten en we hoeven natuurlijk niet een hoop tijd te besteden c.q. verliezen aan het zoeken naar de goede verbindingen en trein-/buskaartjes. Want dat dat geen gemakkelijke taak zou zijn, was mij thuis al wel duidelijk. Kortom: wikken wegen. Wat kost het? Past het in het budget? Natuurlijk niet! Willen we meer uitgeven, voor meer comfort? Hoeveel meer? Uiteindelijk besluiten we toch maar een auto met chauffeur te nemen voor de rondreis door Radjastan en vooraf geboekte treinkaartjes van Agra naar Varanassi. Flexibiliteit wordt gegarandeerd. Als we ergens langer of korter willen blijven dan geboekt: “No problem”; Als we een andere route willen: “No problem”. We zullen zien.
Een van de gemakken van onze nieuwe manier van reizen, dient zich direct aan. Vanaf nu, d.w.z. vanaf de deur van het reisbureau hebben we een auto met chauffeur ter beschikking. Het is in onze ogen een beetje decadent. Vooral Willie heeft daar “last” van. Als je het verkeer en de hectiek van Delhi ziet, is het vooral gemakkelijk en comfortabel. We hoeven niet af te dingen bij een motor- of fietsriksja en ook niet uit te zoeken waar we heen willen. Als we wel speciale wensen hebben over wat we willen zien, worden we erheen gebracht.
We hadden vandaag willen beginnen met een bezoek aan het “National Museum”. Maar het is maandag en dan zijn alle musea en monumenten gesloten. Dus wordt het programma omgegooid en bezichtigen we vandaag Old Delhi. Dit deel van de stad is moeilijk te bereiken met de taxi. We stappen over op een fietstaxiHet Rode fort dat we willen bezoeken is helaas ook gesloten vanwege maandag. We krijgen alleen een glimp te zien van de buitenkant. Misschien dat we nog een keer terug kunnen als we de laatste twee dagen van onze reis weer in Delhi zijn. Als we met de rug naar het Rode fort staan, zien we op een rij, achtereen volgend een grote Jain-tempel, een tempel gewijd aan Vishnu, een moskee en een Sikh-tempel. De laatste kunnen we bezoeken.
HELAAS ZIJN ER NOG GEEN FOTO’S BESCHIKBAAR. Het verbindingskabeltje van camera naar computer is nergens te vinden. Verloren? Vergeten? Ik ga proberen zo snel mogelijk een kabeltje te bemachtigen en zet de foto’s alsnog op de pagina.
Het Sikhisme is een religie die in de vijftiende eeuw werd gesticht door guru Nanak, die oorspronkelijk Hindoe was maar sterk was beïnvloed door de Islam. Maar zijn hervormingen gingen veel verder m.n. in de gelijkstelling van mannen en vrouwen. Sikhs geloven in een God, die geen speciale gedaante kent. Zij verzetten zich tegen afgoderij en het kastenstelsel. Mannelijke Sikhs zijn te herkennen aan hun tulband. Deze dient om het lange haar (kesh) te bedekken, dat geldt als een van de kenmerken van de Sikhs. Ook de lange baard wordt vaak omhoog gekamd onder de tulband.
In de Sikh-tempel zien we een kleurrijk schouwspel van tulbanden en andere kleurrijke klederdrachten. Vóór we binnengaan moeten we doekje over ons hoofd. Die woden bij de ingang uitgereikt. In het midden van de kleine tempel verzamelen zich de gelovigen. Wij beperken ons maar tot de “wandelgangen”. Als we binnen komen speelt een orkestje met een harmonium en tabla (dubbele trom). Na enige tijd begint een gebedsdienst. Sikhs zijn tegen rituelen en de dienst is dan ook uiterst sober. Een priester zwaait met een soort grote plumeau boven een altaartje. Wat er verder op het altaar ligt kan ik niet goed zien. Een andere priester reciteert een gebed. Tijdens het gebed worden de toegang door bewakers met lansen versperd. De soberheid geldt niet voor het gebouw. De Sikhs houden nogal van goud. Niet alleen hebben ze een Gouden Tempel In Amritsar als centrum van de religie, maar ook in deze kleine tempel glimt het goud je zowel binnen als buiten de tegemoet. Overigens hebben ook andere religies wel hun gebedshuizen versierd met gouden koepels e.d. Na een half uurtje gaan we onze schoenen weer ophalen, die we voor het betreden van de tempel natuurlijk uit moesten doen. Wat we nog niet eerder hadden meegemaakt is dat we de schoenen konden inleveren bij een bewaakte “schoenengarderobe”.
Het volgende “evenement” was de markt; de Kinari Bazaar. Het eerste stuk ging met de fietsriksja door de smalle steegjes waar voetgangers, brommers en fietsriksja’s zich in twee richtingen verdringen. Dit kan weleens leiden tot opstootjes. We zagen dat een draagband van de tas van een Sikh bleef hangen het stuur van een riksja. Of de riksjarijder werd verdacht van diefstal of dat hem onoplettend fietsen werd verweten zullen niet te weten komen. Toen de vuisten omhoog gingen hebben we ons maar uit de voeten gemaakt. Daarna hebben we nog een stukje gelopen langs alle winkeltjes en kraampjes waar van-alles-en-nog-wat wordt verkocht. Veel glitters en snuisterijen, kralen, armbanden, oorbellen en wat al niet. Maar ook serieuze sierraden zoals edelstenen, zilver en goud. Deze laatsten hebben een glazen deur voor hun winkeltjes. De rest is eigenlijk niet meer dan een toonbankje van twee meter lang met een opslag- annex uitstalruimte erachter. De indruk van deze markt is eigenlijk moeilijk te beschrijven. We hebben wel vaker “oosterse markten”bezocht. In Egypte, Thailand en Cambodja, maar deze markt in Old Delhi overtreft alles.
Een “attractie” waar we dankzij onze riksjarijder terecht kwamen, was een kleine Jain-tempel, in een klein zijstraatje van de markt. We kregen daar een rondleiding en uitleg over het Jainisme door een van de twee priesters, die overigens niet als zodanig was te herkennen. Volgens de boekjes is het Jainisme opgericht door Mahavira, een tijdgenoot van Buddha. Net als het Buddhisme kent het Jainisme geen God, al moest de priester erkennen dat Mahavira soms als zodanig wordt gezien. Volgens de priester is het Jainisme zo oud als de wereld en is Mahavira, tot nu toe, de laatste van 26 guru’s, die sinds het begin van de mensheid hebben onderwezen in het principe van de eeuwige wet, volgens welke de kosmos fasen kent van totaal verval en vooruitgang, die zich voortdurend herhalen. Die fasen duren vrij lang; de volgende guru zal zich over 20.000 jaar aan de mensheid bekend maken. Een leidend principe van het Jainisme is ook dat alle levende wezens een ziel hebben. Een geloof in totale geweldloosheid is hiervan het gevolg. Als je je eigen ziel wilt redden, kun je niet ongestraft een vlieg of een mier doodtrappen. Extreme aanhangers van dit geloof hebben een monddoekje voor om geen insect in te ademen en lopen met een stoffertje de weg voor hun voeten te vegen om geen insect dood te trappen. Dergelijke extreme vormen zijn we niet tegen gekomen.
De tempel was ruim versierd met prachtige afbeeldingen van de 26 guru’s en de levensloop van Mahavira. Het heilige gedeelte bestaat uit drie altaren met beelden. Wat deze beelden voorstelden ben ik helaas vergeten. Met excuses aan de priester. Om het heilige gedeelte te verlaten moesten we eerst een bel luiden. Tenslotte kregen we een stip van sandelhoutpasta op ons voorhoofd. Voor we onze schoenen weer aan konden doen om het pand te verlaten, werden we wel geacht een donatie te doen aan de tempel en fooi te geven aan de priester. Z’n collega was wel zo vriendelijk om te wisselen.
De Jami Masjid,de grootste moskee van India is gebouwd door Shah Jahan, die ook de Taj Mahal in Agra liet bouwen. Het ligt op een heuvel met veel trappen. Een bezienswaardigheid uit het boekje. Toen we trappen hadden beklommen en zagen dat een toegangsprijs moesten betalen en ook nog eens voor het fotograferen (overigens niet ongebruikelijk in India), hebben we het er maar bij gelaten. Voor meer info: zie de toeristenboekjes.
Het Gandhi Samadhi Rajghat ligt in een gigantisch groot park. Het is de plek waar Mathatma Gandhi is gecremeerd. Op een dik vierkant blok graniet zijn z’n laatste woorden gegraveerd. Veel Indiërs bezoeken deze plek en brengen een eerbetoon aan hun vader des vaderlands. Wij hebben er rustig op een bankje gezeten en ons laten welgevallen dat je ook als toerist een toeristische attractie kunt zijn. Een familie wilde met ons op de foto. Nou ja, waarom niet? We hebben maar geen fooi gevraagd.
De dag afgesloten met een Indiaas diner in een door de chauffeur aanbevolen restaurant.