Donderdag 14 augustus Verjaardag

Hoe vier je je verjaardag in India? In de loop van de dag stromen felicitaties binnen via de familie-app, de e-mail en facebook. In straatstalletjes liggen grote hoeveelheden zoetigheid te koop en er zijn ook gebakwinkels waar min of meer westers uitziend gebak te koop is. Maar juist de grote hoeveelheid schrikt mij af. Hoelang ligt het er al in deze warmte, in een niet altijd even schone vitrine? Geen gebak op deze verjaardag.
Alcohol is in India nauwelijks te koop en alleen in staatswinkels. Als we ergens zo’n winkel zien, is er alleen whisky te koop. Als we in een restaurant een biertje bestellen bij het eten, wordt er vaak iemand op uit gestuurd om een paar flesjes (650 cc. ! dat wel..) te gaan halen. Overigens geen bier om over naar huis te schrijven. Het zware bier (8%) is nog het beste te drinken. Één keer hebben we een restaurant gehad waar ze (Indiase !)wijn schonken. We moesten wel een fles nemen, want bijna niemand drinkt wijn.
De menu’s in de restaurants bevatten meestal dezelfde gerechten met hier en daar kleine variaties. Groente-, kip- en lamscurry’s. Waarbij de masala (kruidenmengsel) zo overheersend is, dat je geen verschil proeft tussen kip of groente. Alleen de ‘bite’ is anders; linzenschotels (dal); rijstgerechten (soort nassi goreng met –Biryani- of zonder kruiden –Pulau-); verschillende soorten plat brood(Roti), al dan niet gevuld (Chapati, Naan, Paratha). In de vegetarische keuken (alle hotels hebben een vegetarische keuken, de meesten hebben ook kip en lamsgerechten op het menu) wordt ook veel met een soort héél jonge witte kaas gedaan. Niet onze voorkeur. De sausen zijn meestal zwaar, met boter en room. Wij eten vaak één portie met z’n tweeën. Meestal is het menu aangevuld met Chinese gerechten maar wel op Indiase wijze. Dat wil zeggen: Bami in zoet-zure saus. Kortom een feestmaal zit er niet echt in. Eerlijk gezegd valt het eten in India ons tegen. In Nederland kun je, naar onze smaak, lekkerder Indiaas eten dan in India. Gek genoeg hebben we het allerlekkerste Indiaas gegeten in Cambodja.
We zullen mijn 65ste verjaardag dus op een andere manier moeten vieren.
Met de taximanager hebben we afgesproken dat we een rondrit door Varanasi gaan maken. We zitten om half 10 te wachten op onze taxi. Als die er om 10 uur nog niet is, gaan we maar weer eens bellen. “Ja, de taxi komt om half 11, zoals afgesproken”. “Nee, om half 10 is afgesproken”. “Nee,nee half 11. Maar het is beter om ’s middags te gaan want ’s morgens zijn de tempels gesloten”. Volgens de receptie van het hotel zijn de tempels ’s morgens gewoon open. “Dit is India..”denken we maar.
Om kwart voor twee worden we opgehaald door een wat norse chauffeur, die ons naar drie tempels brengt, waarvan er twee totaal anders zijn dan de meeste tempels die tot nu toe hebben gezien.
De Durgatempel, die we als eerste bezoeken is helemaal rood geschilderd van binnen en van buiten. Durga is een nogal woeste godin. Ze berijdt een tijger en met haar wapens vernietigd ze het kwaad, vooral in de gedaante van de buffeldemon. Het woeste karakter van Durga is terug te zien in de tempel. De tempel is niet versierd met beeldhouwwerk of anderszins. Er zijn een aantal nissen met tralies ervoor. Hierin of hiervoor worden kennelijk vuren gebrand; de muren rond de nissen zijn zwart geblakerd. Af en toe klinkt een luide bel als iemand zijn gebed beëindigt. Het is duidelijk het kwaad wordt hier te vuur en te zwaard bestreden.
De apentempel, gewijd aan de aapgod Hanuman heeft een iets minder dreigend karakter, maar is ook met geen mogelijkheid ‘mooi’ te noemen. Hanuman, de aapgod, is een trouw metgezel van Rama, de zevende reïncarnatie van Shiva. Met zijn apenleger bevrijde hij Sita, de vrouw van Rama, uit handen van Ravana en versloeg diens leger op Sri Lanka. In de tempel lopen apen apen vrij rond. Dat is niet altijd zonder gevaar, zoals Willie eerder al heeft ondervonden. Ook hier wordt een jongetje aangevallen en beroofd van een rol koekjes. Overal lopen bewakers met lange bamboestokken om de apen af te weren en mensen deinzen terug als een aap hun kant op komt. We hadden een groot beeld van Hanuman verwacht maar wij hebben het in ieder geval niet gezien. Een lang pad loopt van de ingang naar de eigenlijke tempel. Hier kan een soort groen gras (eten voor de apen?) worden ingeleverd/geofferd bij een priester. Mensen lopen een rondje om de tempel en bidden bij lege nissen en bij bordjes met teksten in het Hindi. Ook worden zoetigheden verkocht, die worden ingepakt in doosjes en meegenomen worden.
De kleur van Hanuman en dus ook van de tempel, is oranje. Hanuman vroeg aan Sita waarom zij een oranje stip op haar voorhoofd droeg. “Om eer te bewijzen aan Rama en te zorgen dat hij een lang leven heeft” antwoord Sita. Hanuman is Rama zeer toegewijd en dompelt zich helemaal in de oranje kleurstof om Rama de aller grootste eer te bewijzen en te zorgen dat Rama het eeuwig leven heeft.
De Vishnutempel op de universiteitscampus is van een heel karakter. Niet zo rijk versierd als de ‘grote, toeristische tempels’, maar een grote hal met twee verdiepingen van wit marmer. Er zijn verschillende kapelletjes voor Vishnu en Parvati. Het ‘hoofdaltaar’ bestaat uit een lingam (een korte zuil) en yoni (een soort bak), die het mannelijk en vrouwelijk principe voorstellen en het symbool zijn van Shiva en Parvati. Gelovigen schenken melk over de zuil van de lingam om Shiva te eren.
Drie tempels lijkt misschien niet op een echte “city-tour” maar het zo’n beetje alles wat Varanasi te bieden heeft naast de gaths en de sfeer die daarbij hoort.
’s Avonds wandelen we opnieuw naar de Ganges. Er wordt een puja (ceremonieel gebed) gehouden. Ik dacht eerst dat het speciaal voor mijn 65ste verjaardag was, maar het blijkt dat dit elke avond wordt gedaan. Het feest hoeft er niet minder om te zijn natuurlijk. Dat blijkt wel uit de belangstelling. We waren gewaarschuwd om op tijd aanwezig te zijn en dat blijkt nodig. De weg er naar toe is afgeladen met mensen. De weg gaat via de winkelstraat, dus er is ook veel winkelend publiek tussen maar ook bij de gath zelf is het al behoorlijk druk als we, dik vijf kwartier voor de verwachte aanvangstijd, aankomen. We wringen ons een beetje naar voren en nestelen ons op het balkonnetje van een tempel, net boven het water. Normaal beginnen hier de trappen naar de Ganges maar de rivier staat nog steeds tot aan de bovenste trede. Wij weten ook niet precies waar de puja zal worden gehouden en hopen maar dat we goed staan.
Na ongeveer 3 kwartier klinkt er muziek en gezang vanaf een balkon, een klein eindje verder recht voor ons. We staan net een beetje achter een torentje van de tempel waar we op staan. Op het dak boven het balkon waar de muziek speelt worden schijnwerpers aangestoken.
Na bijna een uur gestaan te hebben begin ik behoorlijk last te krijgen van m’n rug. Maar er is geen alternatief.
Op het dak verschijnen mannen in een soort gouden gewaden. Nadat er vuur is aangestoken wordt op Chakra’s (Tritonshorens, dit zijn grote gedraaide schelpen) geblazen. Vervolgens wordt er met vuurpotten, wierrook, een soort kerstboompjes met brandende lichtjes en meer wierrook en vuur alle windrichtingen op gezwaaid, van boven naar beneden. Ondertussen wordt telkens een lied gezongen. De pelgrims om ons heen beginnen enthousiast mee te klappen en te zingen. Het is in wezen een heel monotoon gebeuren. De kracht zit, net als bij mantra’s, in de herhaling. Dit zijn eigenlijk ook een soort mantra’s zowel in de zang, de melodie zowel als de woorden, als de handelingen. Steeds hetzelfde, met wierrook, met vuur, enz. , een uur lang.
Hoewel de gezangen en de handelingen nog doorgaan, beginnen de meeste mensen de plek te verlaten. Hoewel ik het nog steeds een interessant gebeuren vind, besluiten we ook te vertrekken. Ik heb inmiddels zoveel last mijn rug dat ik bijna niet meer kan staan. Het gedrang naar ‘buiten’ is onvoorstelbaar. Net als in het verkeer schijnt het hier vreselijk belangrijk, om eerder op straat te staan, dan iemand die net voor je staat. Dat het daardoor alleen langer duurt is hier nog niet doorgedrongen.
Eenmaal op straat, wil ik eerst even zitten en wat drinken. We vinden een straattentje waar nog weinig mensen zitten en bestellen een fles water. Net op tijd want in één keer loopt het hier ook helemaal vol. Na even gezeten te hebben en bijna een fles water gedronken te hebben, kunnen we weer verder. Eenmaal in het hotel zijn we allebei zo moe, dat we niet meer hoeven te eten en de roomservice vragen om en paar blikjes bier te brengen. “Proost” op de volgende 65 jaar maar vast!