Donderdag 7 augustus De Taj Mahal

Vandaag is dan de grote dag van de Taj Mahal. Een soort Sinterklaasavond gevoel: Eindelijk mag je de cadeautjes uitpakken waarop je wekenlang hebt gewacht.
Om iets vóór kwart voor zes, belt Parveen , de chauffeur, dat het regent. Ik ben al aangekleed en loop snel naar buiten. De regen valt nogal mee, maar het is behoorlijk bewolkt. Overleg met Willie: Morgen is de tent gesloten en overmorgen, de laatste dag in Agra, regent het misschien nog wel harder. We besluiten gewoon te gaan.
Van de weg naar de ingang van de Taj Mahal is ongeveer een kilometer lopen. De Taj Mahal wordt weleens vergeleken met een juwelenkistje. Hij wordt bewaakt alsof het een echte schatkist is. Wat in overdrachtelijke zin natuurlijk zeker het geval is. Militairen met geweren, detectiepoortjes, we worden gefouilleerd en moeten de hele cameratas uitpakken en alle aparte dingen (zelfontspanner, batterijen, flitser) worden argwanend bekeken. Op zich wel goed natuurlijk. De Taj Mahal is een uitgelezen plaats om een aanslag te plegen. Er zijn altijd veel mensen (hoewel het om 6.00 u. nog geen dringen is), je bent verzekerd van wereldwijde publiciteit en je brengt het Indiase toerisme een flinke klap toe. Goed dus, dat er scherp wordt gecontroleerd en niet zoals op andere plaatsen in Rajahstan waar de bewakers een dutje doen, terwijl het detectiepoortje staat te piepen dat het een aard heeft.
We hebben een verplicht VIP-kaartje, want we zijn buitenlanders. Dat is inclusief een gids, een flesje water en sloffen voor over je schoenen zodat je die niet hoeft uit te doen. Meestal houden we ons ver van gidsen. We hebben ons eigen boekje met informatie en meer jaartallen en wat dies meer zij hebben we niet nodig. Bovendien doen wij graag alles in ons eigen tempo en meestal hebben gidsen daar geen tijd voor! Maar dit is wel een aardige jongen, die zijn Engels wil oefenen en rustig wacht als ik foto’s wil maken of ondertussen zijn verhaal verteld aan Willie.
De toegang tot de eigenlijk Taja Mahal bestaat uit een poort van rood zandsteen in de zelfde vorm en met dezelfde gekligrafeerde letters als de Taja Mahal zelf.
De Taj Mahal is gebouwd als grafmonument voor de lievelingsvrouw van de Mogolkeizer Shah Jahan. De geliefde overledene heeft eerst wel een tijdelijke rustplaats gehad want er is bijna 22 jaar, door zo’n 20.000 arbeiders aan gewerkt. Dat vond ook Shah Jahan wel erg lang. Hij had zijn overleden vrouw al overgebracht naar haar laatste rustplaats maar moest nog anderhalf jaar wachten voor de graftombe klaar was. Toen dat in 1653 eindelijk het geval was, had de bouw 41 miljoen Rupees gekost en 500 kilo goud. Het goud is overigens door de Britse kolonisators naar Engeland overgebracht.
Hoe moet je nu de pracht van de Taj Mahal omschrijven? Het is bijna onmogelijk. Het is net als met de piramides in Egypte: Je hebt wel foto’s gezien en gelezen hoe hoog ze zijn en hoeveel ton steen er in verwerkt is, maar je moet er omheen lopen en de massaliteit op je laten inwerken om te beseffen wat dit werkelijk betekend. Zo is het ook met de Taj Mahal.
De eerste indruk is die van de afmetingen van dit prachtige witmarmeren bouwwerk met zijn grote koepel. Even scheen de zon door de wolken en gaf het witte marmer een extra glans, die op geen enkele foto volledig overkomt. Het tweede is de perfecte symmetrie van het gebouw. Het vierkant middendeel met de halfronde toegangspoort, daarnaast de hoektorens met de halfronde nissen en de kleine koepels, Op de hoeken de vier minaretten. Wat je links ziet, herhaalt zich rechts perfect.
Dan de versieringen. Het witte marmer is ingelegd met bloemmotieven in verschillende halfedelstenen, zwart coloriet uit België, groene onyx, blauwe lapis lazuli en verschillende kleuren rood, oranje en geel , maar ik ben niet zo thuis in het edelstenen gebeuren. Sommige bloemen bestaan uit één kleur, anderen bestaan uit een mozaïek van meerdere kleuren halfedelsteen.
Zowel binnen als buiten zijn banen aangebracht van bijna een meter hoog, met bloemen in haut reliëf uitgehakt in het marmer.
De toegangsbogen zijn omrand door Koranteksten in zwarte gekalligrafeerde Arabische lettertekens. De letters worden groter naarmate ze hoger zijn aangebracht. Zo ontstaat de indruk van een regelmatig schrift.
De eigenlijke graven liggen in een crypte die niet toegankelijk is. Daarboven zijn op een podium replica’s geplaatst van de stenen doodskisten. Deze zijn afgeschermd door opengewerkte marmeren schermen met bloemmotieven. Naast de kist van de geliefde keizerin staat de sarcofaag van keizer Shah Jahan zelf. Het was de bedoeling van Shah Jahan om tegenover de Taj Mahal nog een tweede tombe te bouwen voor hemzelf. Zijn zoon, die vond dat het allemaal wel erg veel kostte, zette zijn vader , tot zijn dood zes jaar later, gevangen in het rode fort. Aan de overkant van de rivier zijn nu alleen de fundamenten te zien, van wat een grote zwarte Taj Mahal had moeten worden, als nagedachtenis aan een kunstminnende maar pronkzieke keizer Shah Jaman. Zijn dochter zorgde dat zijn lichaam werd bijgezet in het praalgraf van zijn meest geliefde vrouw.
Vanmiddag naar het Rode fort van Agra geweest. Het fort is gebouwd door Akbar, de grote Mogol veroveraar en vader van Shah Jahan. Van buiten lijkt het heel imposant met hoge dikke kasteelmuren. Binnenin is het een stuk lieflijker. Het belangrijkste deel dat nog in tact is, bestaat uit een marmeren paleis en een toren van twee verdiepingen waar Shah Jahan de laatste jaren van zijn leven doorbracht in gevangenschap van zijn zoon Aurangzeb. Van hieruit had hij en wij nu dus ook, uitzicht op de Taj Mahal. Na alle forten die we laatste weken hebben gezien, is dit trieste verhaal, wat mij betreft, het meest aangrijpende van dit fort.