Zaterdag 9 augustus De trein naar Kajuraho

De perikelen met betrekking tot de ontbrekende treinkaartjes en hotelvouchers zijn opgelost. Dat wil zeggen we hebben e-tickets voor de trein. Al moest ik gisterenavond nog even duidelijk maken dat ik NÚ de vertrektijden wilde weten en niet morgenochtend (vanmorgen) op het laatste moment. Toen kon het wel binnen vijf minuten.
Je koopt hier namelijk niet een kaartje en stapt in de trein. Tenminste niet voor de l
exprestreinen tussen de grote steden. Je koopt geen kaartje naar Khajuraho, maar een gereserveerde plaats in de exprestrein van 11.00 uur naar Khajuraho. Op onze kaartjes stonden geen tijden ingevuld. Ook was er wel een reservering voor Willie, voor de nachttrein van Varanasi terug naar Delhi, niet voor mij. Dat werd wel snel geregeld maar we zitten en slapen nu niet bij elkaar. Ik hoop dat we dat nog kunnen regelen.
Wat de hotels betreft, er schijnen telefonisch reserveringen gedaan te zijn maar we hebben geen vouchers of iets op papier. Gelukkig hebben we telefoonnummers van het “toeristenmannetje” en van Parveen, onze chauffeur in Rajasthan. Hij heeft beloofd dat hij per vliegtuig naar ons toe komt als we problemen hebben. We gaan er van uit dat Indiërs doen wat ze zeggen. Dus met de hotels zal het wel goed komen. Of dat ook geldt voor de belofte van Parveen, waag ik te betwijfelen.
Parveen bracht ons naar het station. De kruier die we aanriepen wist direct te vertellen dat de trein 5 kwartier vertraging had. Hij bracht ons naar de “Upper class” wachtkamer en beloofde terug te komen als de trein er aan kwam. Dat is nooit een probleem want je betaald pas als je in de trein zit. Ook riksja rijders blijven wachten tot je terug komt en zijn niet bang dat je stiekem een andere riksja terug neemt. Uiteindelijk vetrok de trein 2 uur te laat. Maar verder loopt alles soepel. De kruier bracht ons netjes naar onze plaats. Wat trouwens makkelijker was dan ik verwacht had. De trein- en wagonnummers staan netjes aangegeven reservering en op het perron. In de trein zijn ook de plaatsen genummerd. Er zijn 3 klassen. Toen ik op de reservering zag dat we derde klas A zouden reizen, zag ik de bui al hangen. Maar derde klas is de hoogste klas, zoals bij ons eerste klas. A staat waarschijnlijk voor airco. Je ziet ook aan de mensen dat dit een luxe klas is. Allemaal goed gesitueerde mensen, druk in de weer met mobieltjes en labtops. Net zoals ik dus. Er zijn zelfs stopcontacten om je mobiel of labtop op te laden. Anders had ik dit allemaal vanavond moeten schrijven. Er is alleen nog geen WiFi. Er zijn geen aparte stoelen in de trein maar drie 3-persoonsbanken boven elkaar. Overdag zijn de twee bovenste banken opgeklapt en kunnen op de onderste bank drie mensen naast elkaar zitten. De bagage ligt onder de bank. ’s Avonds worden de twee banken daarboven uitgeklapt en zijn er drie slaapplaatsen. Lakens en dekens zijn beschikbaar. ’s Morgens worden die bij elkaar gegooid op het hoogste bed. Gezien de staat van netheid heeft Willie al aangekondigd, dat ze daaronder niet gaat slapen. Ze zal toch in ieder geval moeten gaan liggen. Zitten is niet mogelijk als de slaapbanken zijn neergeklapt.
Eten wordt in de trein ook verkocht. Een soort vliegtuig-eten in grootverpakking. Rijst en chapati’s (plat brood) met dal (linzen), een kaascurry en yoghurt. We hebben met z’n tweeën één maaltijd gegeten voor de lunch. In hotels doen we dat ook weleens voor het diner omdat we anders de helft overhouden.
De reis duurt 8 uur. Aangezien we twee uur te laat zijn vertrokken, komen we zeker niet voor negen uur aan in Khajuraho. In het donker kun je je moeilijk oriënteren hier. De trein is enorm lang en wij zitten behoorlijk achteraan. Dat betekent dat we os soms afvragen waarom de trein stopt. Als we weer gaan rijden blijkt dat er een klein stationnetje was. Wij staan zover buiten het station, dat we de perronverlichting (meestal één TL) niet eens zien. Gelukkig is Khajuraho het eindpunt van deze trein. Dus voorbij rijden kan niet. Om een uur of negen begint een jongeman de lakens te verzamelen en de dekens op te vouwen. We komen kennelijk in de buurt van ons eindpunt.
Om precies 22.00 uur rijden we het station van Khajuraho binnen. In de stationshal staat een jongeman van het hotel met een bordje “C. Maria”. Hiermee wordt Willie (Campschroer, Wilhelmina Everdina Maria, volgens het paspoort) bedoeld. De bagage wordt in een grote SUV geladen. Het station blijkt een eindje uit het centrum te liggen. De jongeman, hij zegt zelf dat hij Hindoeïstische religie studeert, blijkt een soort gids te zijn en begint onderweg direct van alles te vertellen over Khajuraho. In het hotel remmen we af en gaan eerst maar eens wat eten. Morgen zien we hem terug om de tempels te gaan bekijken.