zondag 3 augustus 2014 Op zoek naar de tijger

Ranthamborhe of eigenlijk Sawai Madhopur is een doorsnee klein stadje in de oosthoek van Rajasthan, zo’n 150 km. Onder Jaipur. Er is niets wat een ordentelijke toerist hier naar toe brengt als het niet aan de rand van het natuurreservaat Ranthamborhe zou liggen. Overal in India, evenals bij alle touroperators in Nederland (en waarschijnlijk ver daarbuiten) is Ranthamborhe National Park bekend vanwege de tijgers die er leven. Toen we deze reis voorbereidden had ik wel een of meer natuurparken in de planning opgenomen, maar daarbij had ik niet direct deze uithoek op het oog, omdat we eigenlijk niet verwachten dat we een tijger te zien zullen krijgen. Nu we toch over een auto met chauffeur beschikken en Ranthamborhe in ons pakket is inbegrepen, willen we natuurlijk ook wel een tijger in het wild zien.
’s morgens om 6.00 uur staan we klaar met de telelens op de camera om met een jeep te vertrekken naar het natuurreservaat. Na drie kwartier arriveert de jeep met chauffeur en gids en twee Franse toeristen die nauwelijks Engels spreken en wij geen Frans. Dus volle concentratie op het wild.
Na een paar honderd meter in het park, zien we een pootafdruk van een tijger. Er lijkt ook een jong bij te zijn. Volgens de chauffeur is het een jaguar. Dat beloofd wel wat. Het nationaal park is 400 km2.. groot. 20% Is opengesteld voor publiek maar vanwege de hoge waterstand in de riviertjes is slechts 10% toegankelijk. In dit deel van het park leven volgens de natuurgids 1 groot mannetje, een vrouwtje met twee jongen en een jong mannetje. De eerste kilometers zien we niets, tenminste geen wild. De natuur is wel prachtig. Dan..de eerste antilopen. We krijgen er nog meer te zien. Evenals gazellen, een koppel jakhalzen, een familie langoren (een apensoort met zwarte gezichten en een lange staart), een troep wegvluchtende wilde zwijnen (te snel om te fotograferen), pauwen (te veel om te tellen), koppeltjes kwartels, ooievaars, een specht, ijsvogels en een aantal andere vogels met bonte kleuren of lange staarten. Maar waar is de tijger? De jeep rijdt ons over hobbelige rotspaadjes, door beekjes en riviertjes waar het water tot boven de wielassen komt, over rotsen tegen de bergen op en weer steil naar beneden. We worden door elkaar gehusseld dat het een aard heeft en moeten omkeren omdat de rivier te diep is om over te steken.
Na ongeveer 3 uur bereiken we weer de verharde weg. Geen tijger gezien, jammer . Maar we hebben genoten van wat we wel hebben gezien en zeker gezien onze verwachtingen ten aanzien van de tijger, was dit een zeer geslaagde safari in een prachtig natuurgebied. Deze dieren zien in hun natuurlijke omgeving is toch heel anders dan in de Beekse Bergen, laat staan een dierentuin.
Vermeldenswaard is nog wel, dat er mensen te voet door het gebied liepen. Sommigen in groepen, anderen alleen of met z’n tweeën of drieën. Het is verboden en levensgevaarlijk. Jaarlijks worden enkele mensen aangevallen en gedood door tijgers. Altijd te voet, nooit in een jeep. Ze zijn op weg naar de tempel in het park vanwege de geboorte van Krishna. Ook vanmorgen zagen we weer veel pelgrims langs weg en waren er weer podia opgericht. Nadat dit gebied in 1973 een tijgerreservaat werd, zijn alle bewoners van het park verhuisd. De dorpen zijn ontruimd, maar de tempel is gebleven. Sommige gelovigen zingen of roepen de naam van hun god omdat ze bang zijn voor de tijgers. Maar ze zetten zich over hun angst heen om hun god eer te bewijzen.
Blijft die pootafdruk, één poot, direct bij de ingang van het park. Was die echt van een tijger? Of hebben de beheerders van het park hier de hand in gehad? Het blijft me intrigeren. Zijn hier eigenlijk wel tijgers??